αγάπη…τι δύσκολο πράγμα…
(επιμέλεια: Χουτοχρήστος Βαλάντης- ψυχολόγος)
Πόσο δύσκολη, μπερδεμένη, αλλόκοτη ίσως η φάση κατά την οποία η σχέση περνά σε μια ‘παρακμή’…Τότε που θεωρούμε πως όλα τελειώνουν και προετοιμάζουμε το έδαφος για να προχωρήσουμε δίχως τον άνθρωπο που για ένα χρονικό διάστημα περάσαμε καλά και αναπτυχθήκαμε μέσα από το είναι του. Σε αυτή τη φάση μπορεί να το προσπαθούμε και οι δύο μεριές, να το φέρνουμε από δω, να το πηγαίνουμε από κει, αλλά να θεωρούμε ότι κατά έναν ‘μαγικό’ τρόπο δεν υπάρχει επιστροφή στη σχέση…Όλα μάταια…Είναι όντως έτσι;
Και αν υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο που αδυνατούμε να το δούμε; Ίσως για κάποιους η αίσθηση ανίας και έλλειψης αυθορμητισμού να σηματοδοτεί το τέλος της σχέσης. Και όμως μπορεί να είναι η έναρξη μιας ώριμης φάσης της σχέσης που απλά για κάποιους δεν είναι γνωστή. Χωρίς εκρήξεις ζήλειας, χωρίς έντονες καταστάσεις, χωρίς αναπάντεχες εκπλήξεις ή χωρίς την αναζήτηση παθιασμένου ‘πυροσβεστικού sex’…Υποσχόμενοι στο ταίρι μας ότι θα’μαστε δίπλα του ακόμη και όταν έρθει ο ‘πολυσυζητημένος χωρισμός’..-αυτό δεν θα ήταν εν τέλει το σημαντικό ζητούμενο για μια τόσο κερδοφόρα-κατά τα άλλα- συναισθηματικά σχέση ; Φαντάζουν ήρεμα μάλλον όλα…Ναι, και αν κάποιος έχει μάθει να ζει στην ένταση και να τρέφεται από αυτή σίγουρα θα σαμποτάρει μια τέτοια κατάσταση ζωής.. ‘Βαριέμαι, είναι όλα ίδια κάθε μέρα, νιώθω ότι δεν προχωράω…’
Ή μήπως προχωράω και δεν θέλω να το δω, μήπως βάζω φρένο στην διαπροσωπική μου εξέλιξη με αμυντικούς μηχανισμούς σαν και αυτούς που η Γνωσιακή Αναλυτική θεραπεία ονομάζει ‘snags’ (‘αυτοσαμποτάζ’). Μήπως άραγε θέλω να μείνω εγκλωβισμένος σε ρόλους που πάντα βόλευαν-για παράδειγμα- την ισορροπία του οικογενειακού μου συστήματος, μεταφράζοντάς τους έτσι ως ρόλους υγιείς , πληρώνοντας, όμως, έτσι αμαρτίες άλλων..;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου