''σκαλωσιά''...προς τη γνώση Εαυτού

...περί ψυχοθεραπείας και αυτογνωσίας- Βαλάντης Χουτοχρήστος -Ψυχολόγος,Ψυχοθεραπευτής & Συνυπεύθυνος Ομάδας ''ΠΡΟΒΑΛΛοντας...''


Καλωσήρθατε στο προσωπικό μου blog!

Ο όρος ''σκαλωσιά'' είναι εμπνευσμένος απο τον ψυχολόγο Lev Vygotsky, ο οποίος μελέτησε αρκετά την έννοια της γνώσης και τις διαδικασίες μάθησης, εστιάζοντας ιδιαίτερα στη σχέση εκπαιδευτικού και μαθητή.Χρησιμοποίησε δε τον όρο ''scaffolding'', που μεταφράζεται με τον όρο ''πλαίσιο στήριξης'' ή ''σκαλωσιά'', για να περιγράψει την διαδικασία μάθησης μέσα από την σχέση δασκάλου και μαθητή. Στόχος- κατα τον Vygotsky- του εκπαιδευτικού είναι να βοηθήσει με ''σκαλωσιές'' τον μαθητή του να εσωτερικεύσει τη γνώση και, έπειτα, να προχωρήσει ο ίδιος πια μόνος και έμπειρος στο δρόμο της μάθησης
,της κάθε νέας μάθησης...

Κάπως έτσι ορίζεται και για μένα ο δρόμος της ψυχοθεραπείας, αλλά και η σχέση του θεραπευτή με τον αναλυόμενό του...

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012


Ο Κισσός και η Βελανιδιά - Απόσπασμα απο το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ ''Βασίσου πάνω μου''

Στον κήπο ενός παλιού, εγκαταλελειμμένου σπιτιού, φύτρωσαν την ίδια μέρα ένας κισσός και μια βελανιδιά.

Ο πρώτος κατάλαβε αμέσως πως ο δρόμος του ήταν ο ουρανός και προορισμός του ο ήλιος, χάρη στον οποίο γεννήθηκε. Έπρεπε να αφιερώσει όλο του το είναι για να στραφεί προς το φως. Και, πιστός στην απόφασή του, σύρθηκε με λίγη αηδία μέχρι τον τοίχο, τον μοναδικό τοίχο του παλιού σπιτιού που στεκόταν όρθιος, κι άρχισε να σκαρφαλώνει πάνω του.

Ο δεύτερος βλαστός, της βελανιδιάς, αισθάνθηκε πως χρώσταγε την ύπαρξή του στη γη, το νερό και τα ορυκτά που τον είχαν θρέψει στις πιο σκοτεινές του μέρες. Ήξερε πως χρειαζόταν τον ήλιο, αλλά, για να μπορέσει να στρέψει τα κλαδιά του προς αυτόν, έπρεπε πρώτα να φτιάξει ένα σταθερό κορμό, που πάνω του θα αναπτύσσονταν τα κλαδιά. Η διαίσθησή του, του έλεγε πως πρώτα χρειαζόταν σταθερές ρίζες.

Για κάποιον καιρό, οι δύο νεοφερμένοι κάτοικοι του κήπου αφιερώθηκαν ο καθένας με τον τρόπο του στην ανάπτυξή τους.

Μια μέρα, ο κισσός ανακάλυψε από ψηλά την κουρασμένη βελανιδιά, που μόλις ξεχώριζε ανάμεσα στα χόρτα.

“Γειά σου νάνε” είπε κοροϊδέυοντας, “είναι κρίμα που δεν μπορείς να απολαύσεις το τοπίο που φαίνεται από ΄δω…”

“Ναι…” είπε η βελανιδιά. “Αλλά πρέπει να φροντίσω τις ρίζες μου, για να αποκτήσω γερό κορμό πάνω στον οποίο θα μεγαλώσω”.

Πέρασαν οι μήνες και μετά τα χρόνια. Ο κισσός, δυνατός πια, κάλυπτε σχεδόν ολόκληρο τον τοίχο και συνέχιζε να κοροϊδεύει που και που το μικρό μέγεθος της χοντρής βελανιδιάς – σκέτο ξύλο και τραχιές ρίζες.

Μια νύχτα συνέβη αυτό που κανείς δεν φανταζόταν. Μια φοβερή και άγρια καταιγίδα ξέσπασε πάνω από το παλιό σπίτι.

Ο κισσός αρπάχτηκε με τις μικρές του ρίζες από τον τοίχο, για να μην ξεριζωθεί από τον άνεμο και το χαλάζι. Η βελανιδιά κρατήθηκε γερά από τις ρίζες της, βαθιά χωμένες στη γη, και προστάτεψε τα φύλλα της με τον κορμό της.

Όλα έγιναν σε μια στιγμή: ένας κεραυνός άστραψε στο σκοτάδι και, σαν σκληρή φωτογραφία, φώτισε το δευτερόλεπτο που ο τελευταίος όρθιος τοίχος του σπιτιού γκρεμιζόταν με θόρυβο, και μαζί του έπεφταν στη γη και τα πιο ψηλά βλαστάρια του κισσού…..

*************************************************************************************************************************************

Σε μια σχέση και οι δύο είναι βελανιδιές. Και βέβαια, μπορούν να μεγαλώνουν στον ίδιο κήπο, αλλά, όπως λέει και ο Χαλίλ Γκιμπράν, “κανένας στη σκιά του άλλου”. Όπως μας μαθαίνει και το παραμύθι που μόλις είπαμε,

κανένα από τα δύο αυτά δέντρα δεν μπορεί να μεγαλώσει μπλεγμένο με το άλλο,

κανένα δεν πρέπει να σέρνεται στον τοίχο για να ψηλώσει κι άλλο,

κανένα δεν μπορεί να σταθεί εξαρτημένο από κάποια εξωτερική δύναμη,

κανένα που να στηρίζεται σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τα ίδια του τα πόδια.

Η αγάπη είναι να μεγαλώνουν και οι δύο σύντροφοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλον. Μετριέται με την ανανεωμένη επιθυμία για ανάπτυξη που μου δίνει η παρουσία σου, με τη χαρά να μοιραζόμαστε το φως και με την απολαυστική συνάντηση των ριζών και των κλαδιών μας.

Αλλά ο έρωτας ποτέ δεν μετριέται με την απόφαση να ρισκάρω να σε παρασύρω στην πτώση μου.

Το να αγαπάς χωρίς να εξαρτάσαι είναι , αναμφίβολα, μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της καθημερινής μάχης για μια ευτυχισμένη ζωή. Και το να μην εξαρτάσαι δεν κοστίζει λίγο – σε καμία περίπτωση. Ένας άνθρωπος αυτοεξαρτημένος, πάντα θα κατηγορείται από εκείνους που αφήνονται σε άνετες και προβλέψιμες εξαρτήσεις, ως υπερόπτης, ανόητος, σκληρός ή επιθετικός – για να μην πω αντικοινωνικός, μισάνθρωπος ή εγωιστής.

Εκείνοι που έχουν μάθει να μην εξαρτώνται, δεν επιτρέπουν ούτε και στους άλλους να εξαρτηθούν απ’ αυτούς. Ξέρουν πως και στις δύο άκρες τις αλυσίδας, και ο σκλάβος και ο αφέντης είναι θύματα σκλαβιάς, και την απορρίπτουν. Αρνούνται να γίνουν κρεμάστρες για ξένα καπέλα και δεν θέλουν να βασιστούν σε άλλους για να καταφέρουν οτιδήποτε.

Μπορείς να κολλήσεις ένα κομμάτι σελοτέιπ στο χέρι σου.

Αν το κάνεις με προσοχή, η ένωση μένει σταθερή και διατηρείται.

Μπορείς να το ξεκολλήσεις και να το κολλήσεις ξανά, αλλά η αποτελεσματικότητα δε θα ‘ναι η ίδια με την πρώτη φορά.

Μπορείς να το επαναλάβεις πολλές φορές, αλλά κάθε φορά η κόλλα θα κρατάει λιγότερο.

Ο λόγος είναι προφανής…Κάθε φορά, κομματάκια από το δέρμα σου, μικρά και αόρατα, ξεριζώνονται από το τράβηγμα.

Είναι αυτά τα μικροσκοπικά θραύσματα που εμποδίζουν την ένωση να ξαναγίνει σταθερή και διαρκής.

Είναι το σύνολο όλων αυτών των θραυσμάτων που τελικά, μια μέρα, κάνουν την ταινία να μην κολλάει πια………..

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012


OMAΔΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ


Ομαδική ψυχοθεραπεία είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας που βασίζεται στις διεργασίες και τα αποτελέσματα που επισυμβαίνουν όταν η ίδια μικρή ομάδα ανθρώπων συναντάται τακτικά σε καθορισμένο τόπο και χρόνο για μακρό χρονικό διάστημα με ένα εκπαιδευμένο θεραπευτή και με τον σκοπό να αποκτηθεί βελτίωση σε νευρωτικά συμπτώματα και αλλαγή προσωπικότητας σε ορισμένους τομείς.Βασικές συνιστώσες στην ομαδική προσέγγιση είναι το σταθερό πλαίσιο λειτουργίας, όπως αυτό ορίζεται στις ψυχαναλυτικές τουλάχιστον θεραπείες, που αφορά στον τόπο, τον χρόνο, το περιβάλλον και τη στάση του-των θεραπευτή-τών, η διάρκεια της θεραπείας, η οποία ποικίλλει ανάλογα με τον πληθυσμό της ομάδας, χωρίς ωστόσο να μπορεί να είναι μικρότερη των 3 ετών, η συγκρότηση της ομάδας σε ανοιχτού ή κλειστού τύπου και η εφαρμογή της αναλυτικής μεθόδου που αφορά στην εγκατάσταση, επεξεργασία κι ερμηνεία της μεταβίβασης με το χαρακτηριστικό βέβαια συνακόλουθο ότι στην ομαδική κατάσταση η μεταβίβαση δεν αφορά μόνο το θεραπευτή αλλά και τα μέλη της ομαδας.


Αποδεχόμενοι το γεγονός ότι γεννιόμαστε και αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή μας μέσα στο φυσικό πλαίσιο της οικογενειακής μονάδας, στρεφόμαστε στη συγκρότηση μιας ομαδικής κατάστασης, η οποία παραπέμπει πάντα σε αυτή την αρχική κατάσταση, για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε τις ενδοβλημένες σχέσεις και τα patterns της συμπεριφοράς και των αμυντικών μηχανισμών, προκειμένου να βελτιώσουμε τις διαταραχές στις διαπροσωπικές σχέσεις και την αντίληψη και διαχείριση του εαυτού μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Το άτομο ερχόμενο σε μια σημασιοδοτημένη επαφή με τα μέλη της ομάδας χρειάζεται να «μοιραστεί» τη θεραπευτική παρουσία και να συζητήσει βαθμηδόν τα συναισθήματα που αναπτύσσονται στη διαμόρφωση της σχέσης, εφόσον θα πρέπει να αντιμετωπιστούν τα στερητικά κι ως εκ τούτου ματαιωτικά συναισθήματα που αναδύονται. Η παλινδρομήσεις που σημειώνονται στο ομαδικό εγχείρημα ακολουθούν τα στάδια της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης, αλλά η εννοιοδότηση αφορά ερμηνείες που αναφέρονται στην ομαδική πλαισίωση, ώστε το υλικό να δουλεύεται μέσα από τους κανόνες και την αναγωγή του μερικού στο όλο. Αυτού του τύπου η προσέγγιση μπορεί να βοηθήσει το άτομο να αντιληφθεί τον εαυτό του μέσα από τη δυναμική της ομάδας και να εστιάσει τόσο στην ενδοατομική συγκρότηση όσο και στην κοινωνική αποδοχή της προσωπικότητάς του. Ένας από τους βασικότερους θεωρητικούς της ομαδικής ψυχοθεραπείας, ο S. H. Foulkes, ονομάζει την ομάδα «εργαστήρι» για τη ζωή.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, θα μπορούσαμε να εστιάσουμε στους θεραπευτικούς παράγοντες στην ομαδική ψυχοθεραπεία, όπως αυτοί αναπτύσσονται από τον βασικό σύγχρονο αναλυτή ομάδων Ι.Yalom: ενστάλαξη ελπίδας, γιατί η ομάδα θα βοηθήσει τον ασθενή να αλλάξει τη ζωή του απαλλασσόμενος ή βελτιώνοντας τα συμπτώματά του, να αναπτύξει την αυτοπεποίθησή του και να χαρεί τη ζωή του περισσότερο, μέσα από την ανάλυση στο εδώ-και-τώρα, καθολικότητα, γιατί κάθε ασθενής μπαίνει στην ομάδα πιστεύοντας ότι μόνο αυτός έχει παθολογία, περίεργες σκέψεις κι επιθυμίες και φυσικά διαψεύδεται από τους άλλους ασθενείς, χορήγηση πληροφοριών, εφόσον στη διάρκεια της θεραπείας θα δοθούν πληροφορίες για τα ζητήματα της ψυχικής υγείας καθώς και συγκεκριμένες οδηγίες πάνω σε καθημερινά προβλήματα, αλτρουϊσμός, γιατί το μοίρασμα και μόνο του χρόνου και η προσπάθεια κατανόησης των συμπτωμάτων από τα μέλη βοηθούν στο να προσφέρει κάποιος κάτι από τον εαυτό του προκειμένου και να ωφεληθεί, ακόμη κι αν οι οικογενειακές εμπειρίες έχουν υπάρξει ιδιαίτερα στερητικές και προβληματικές και γι’ αυτό διορθωτική επαναβίωση της αρχικής οικογενειακής ομάδας, που συνιστά ένα από τα βασικότερα πλεονεκτήματα της ομαδικής θεραπείας, κοινωνικοποίηση, καθότι η διαδικασία της ομάδας βοηθά στο να αντλήσει κάποιος πληροφορίες για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται κι αντιδρά κι άρα να τον μεταφέρει αυτόν τον πλούτο και στη ζωή του εκτός του θεραπευτικού group, μιμητική συμπεριφορά, όπως κι όταν είμαστε παιδιά και μαθαίνουμε μέσα από τη διαδικασία της μίμησης και της ταύτισης, κάθαρση, διότι η επεξεργασία στο συνειδητό μέσω της λεκτικοποίησης των ασυνείδητων αισθημάτων προσφέρει ανακούφιση, υπαρξιακοί παράγοντες, γιατί η ομάδα συζητάει με όρους αναλυτικής ενδοσκόπησης βασικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως ο θάνατος, η μοναξιά, η ματαιότητα της ζωής, θέματα δηλαδή που μας απασχολούν έντονα σε όλη τη διάρκεια της ζωής και συνήθως προσπαθούμε να αποσιωπήσουμε γιατί προκαλούν άγχος και κατάθλιψη, συνεκτικότητα της ομάδας, που αφορά την αίσθηση του ανήκειν σε ένα σύνολο, το οποίο γνωρίζει και τα καλά και τα κακά στοιχεία της προσωπικότητας. Είναι και αυτός ένας από τους πιο δυνατούς παράγοντες στη θεραπεία που μαζί με τον τελευταίο παράγοντα της διαπροσωπικής μάθησης συνιστούν τους ακρογωνιαίους λίθους της ομαδικής εργασίας.
Σε αυτά τα πλαίσια αρθρώνεται η πρόταση της θεραπευτικής εκδοχής μέσα από την ομαδική προσπέλαση των ατομικών ζητημάτων.

Έναρξη Ομάδας Διαχείρισης Άγχους : Αντιμετωπίζοντας την ''Κρίση''

Συναντήσεις : Μία Φορά / εβδομάδα ( Ημέρα Σάββατο και ώρα 19.०० - 20.3० )
Κόστος : 60 ευρώ ανά μήνα

Τόπος : Πολυχώρος - Κέντρο Αθήνας

info : https://www.facebook.com/events/168377069935152/

Δηλώσεις συμμετοχής : houtohristos@gmail.com & 6970040938

Η έναρξη της Ομάδας ορίζεται για τον Φεβρουάριο του '12

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012


«ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ»

IRVIN
YALOM, ΕΚΔ. ΑΓΡΑ


''Σπανίως ακούω τους συναδέλφους μου θεραπευτές να παραπονιούνται πως η ζωή τους δεν έχει νόημα.

Η ζωή του θεραπευτή είναι μια ζωή προσφοράς, στην οποία καθημερινά υπερβαίνουμε τις προσωπικές μας επιθυμίες και στρέφουμε το βλέμμα προς τις ανάγκες και την ωρίμανση του άλλου. Μας προκαλεί απόλαυση όχι μόνο η ωρίμανση του ασθενούς μας αλλά και το φαινόμενο των ομόκεντρων κύκλων – η σωτήρια επίδραση που έχουν οι ασθενείς μας πάνω στους ανθρώπους με τους οποίους σχετίζονται στη ζωή τους.

Αυτό είναι ένα εξαιρετικό προνόμιο. Και μια εξαιρετική ικανοποίηση.

Μιλώντας προηγουμένως για τους κινδύνους του επαγγέλματος περιέγραψα την επίμονη, ατέρμονη αυτοπαρατήρηση και την εσωτερική δουλειά που απαιτεί το επάγγελμά μας. Αυτή η ίδια απαίτηση όμως είναι περισσότερο προνόμιο παρά βάρος, γιατί αποτελεί εγγενή προστασία ενάντια στη στασιμότητα. Ο ενεργός θεραπευτής εξελίσσεται συνεχώς, μεγαλώνει αενάως από άποψη αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης. Πώς μπορεί να καθοδηγεί κάποιος τους άλλους ανθρώπους σε μια εξέταση των βαθιών δομών του νου και της ύπαρξης χωρίς να εξετάζει ταυτόχρονα τον εαυτό του; Ούτε είναι δυνατόν να ζητάς από ένα ασθενή να εστιάσει την προσοχή του στον τρόπο με τον οποίο σχετίζεται με άλλους χωρίς να εξετάσεις τους δικούς σου αντίστοιχους τρόπους.

Η δουλειά μας μάς δίνει όχι μόνο την ευκαιρία να υπερβούμε τον εαυτό μας, να εξελιχθούμε και να ωριμάσουμε, όχι μόνο το προνόμιο μιας καθαρής ματιάς που μας οδηγεί προς την αληθινή και τραγική επίγνωση της ανθρώπινης μοίρας, αλλά μας προσφέρει ακόμα περισσότερα.

Παρακολουθούμε τους ασθενείς μας να εγκαταλείπουν παλιά αυτοκαταστροφικά μοτίβα συμπεριφοράς, ν ’αποστασιοποιούνται από πράγματα για τα οποία παραπονιόνταν ανέκαθεν, ν’ αναπτύσσουν ζήλο για τη ζωή, να μαθαίνουν να μας αγαπούν, και μέσα απ’ αυτό, να στρέφονται με αγάπη σε άλλους.

Είναι χαρά να βλέπεις άλλους ανθρώπους να απελευθερώνουν τις πηγές της σοφίας που έχουν μέσα τους. Μερικές φορές νοιώθω σαν κάποιος που ξεναγεί τους ασθενείς του στο ίδιο τους το σπίτι, από δωμάτιο σε δωμάτιο. Τι καταπληκτικό δώρο να τους βλέπεις ν’ ανοίγουν τις πόρτες δωματίων όπου δεν είχαν ξαναμπεί ποτέ, ν’ ανακαλύπτουν νέες πτέρυγες του σπιτιού τους όπου βρίσκονται δικά τους εξόριστα κομμάτια – σοφά, όμορφα και δημιουργικά συστατικά της ταυτότητας τους.''

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012






''ΠΡΟΒΑΛΛοντας...'' - Η Ταινία του Μήνα:

''The Fountain- Η Πηγή της Ζωής''
Σκηνοθ.: Darren Aronofsky, 2006

Η οδύσσεια ενός άνδρα να σώσει τη γυναίκα που αγαπά απλώνεται σε χρονική περίοδο χιλίων χρόνων. Στην Ισπανία του 16ου αιώνα, ο κατακτητής Τόμας ξεκινά την αναζήτησή του για την πηγή της νιότης, το θρυλικό ελιξίριο που φέρνει αιώνια ζωή. Στην βόρεια Αμερική του σήμερα, ο επιστήμονας Τόμι Κρεό προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει τη θεραπεία κατά του καρκίνου που σταδιακά σκοτώνει τη γυναίκα του, Ίζαμπελ. Στο σύμπαν του 26ου αιώνα, ένας αστροναύτης προσπαθεί να κατανοήσει το μυστήριο της ζωής. Καθώς οι τρεις ήρωες πασχίζουν να υπερβούν το εύθραυστο της ανθρώπινης ύπαρξης, οι ιστορίες τους γίνονται μία αλήθεια για τη ζωή, τον έρωτα και το θάνατο.

ΟΜΑΔΙΚΗ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ


Στο βιωματικό αυτό σεμινάριο, θα προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε την προβολή της ταινίας ''The Fountain'', ως ενα πολύτιμο εργαλείο και μέσο πρόσβασης σε ασυνείσητα βιώματα και κομμάτια του Εαυτού που διαπνέονται από έννοιες όπως: Απώλεια και Πένθος, Ελπίδα και Παραίτηση, Αρχή και Τέλος, Ζωή και Θάνατος...Η επαφή με τον βαθύτερο Εαυτό μας - αλλά και τους σημαντικούς Άλλους- θα αποτελέσει τον βασικό άξονα του σεμιναρίου και το μέσο που θα μας βοηθήσει να δώσουμε νόημα σε απωθημένες εμπειρίες.


Συντονιστές: Βαλάντης Χουτοχρήστος- Ψυχολόγος
Όλγα Ταξιάρχη- Ψυχολόγος


Πρόγραμμα (17.00-21.00):
Προβολή της ταινίας-Διάλειμμα-Ομαδική Αναλυτική διαδικασία


Ιnfo Ομάδας ''Προβάλλοντας'':


www.facebook.com/home.php?sk=group_168986226475192


Τόπος :Ψυχoθεραπευτικός Χώρος & Ιατρείο ‘Ψυχοδός’- Αχιλλέα Παράσχου 85, Γκύζη 114 74

Χρόνος: Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012- 17.00 εως 21.00

Δηλώσεις συμμετοχής στο 210 6421184 (απογευματινές ώρες-Ιατρείο ‘Ψυχοδός’) και στα mail μας (houtohristos@gmail.com & taxiarchiolga@gmail.com)

Ο αριθμός των συμμετεχόντων δεν υπερβαίνει τους 10

Σε φοιτητές επαγγελμάτων ψυχικής υγείας ή επαγγελματίες, που θα γίνουν σταθερά μέλη της Ομάδας, παραχωρείται βεβαίωση συμμετοχής απο το ιατρείο Ψυχοδός.


Το Κίνητρο


Θέλει κίνητρα η Αλλαγή.

Υπάρχει, όμως, ο Φόβος.
Πάντα θα υπάρχει.
Φόβος για το Καινούριο.
Φόβος για την Αλήθεια.
Φόβος για την επαφή με τον Εαυτό.

Πώς να μην υπάρχει άλλωστε…
Δεν είναι εύκολο να γκρεμίσεις τα κάστρα που έχτισες…
‘Η καλύτερα που έχτισαν κάποιοι Άλλοι (προς αποφυγή της επαναλαμβανόμενης σύγκρουσης, δεν αναφέρομαι μόνο στους -τόσο αγαπητούς στους ψυχαναλυτές -γονείς) για εσένα- από αγάπη, ‘αδιαμφισβήτητο’ αυτό…
Γιατι, τότε, θα έρθει η Ενοχή.
Και κει ο φόβος για την Τιμωρία.
Τι παγίδα…
Και έτσι αυτοτιμωρείσαι.
Και η αφετηρία της παραζάλης εντοπίζεται…
Πριν καν προλάβεις να αντικρίσεις τους- ίσως φανταστικούς- αλλά ισχυρά φορτισμένους και φοβερούς Τιμωρούς σου.

‘Ναι, πρέπει να τιμωρηθείς…’ αλλά γιατί;
Και ξεκινάς να αναρωτιέσαι, και να αναλύεις, και να ψυχαναλύεις…

Σωτηρία; To ισχυρό Κίνητρο για Αλλαγή.

Δε θέλω να πω άλλα…Ο καθείς κατέχει τη Γνώση…



Βαλάντης Χουτοχρήστος- Ψυχολόγος